‘Ik ben altijd achter mijn kind blijven staan. Je moet het samen doen.’
Bettina
Moeder van Sven
Bettina is de moeder van Sven*, die een deel van het afgelopen jaar op Antonius verbleef. Hoe heeft zij die periode als ouder ervaren?
‘In de gevangenis heeft Sven 'het licht gezien': het roer moest om, hij heeft drie diploma's gehaald, de groep geholpen en veel gesport.’
Kun je iets vertellen over waarom Sven niet meer thuis kon wonen?
Bettina: ‘Ik ben al vanaf zijn tweede jaar met hulpverleners in de weer. Sven had geen gemakkelijk begin: zijn vader liet ons al snel in de steek en daarnaast heeft hij autisme en ADHD. Ik heb ook autisme, en PTSS. Net als mijn andere zoon.
Sven was al eerder uit huis geplaatst maar het ging mis omdat ze drugs vonden op zijn kamer. Uiteindelijk is hij begin vorig jaar zelfs opgepakt voor handel in drugs. Hij moest vier maanden de gevangenis in.’
* Op verzoek van de geïnterviewde is de naam Sven in dit artikel gefingeerd.
Hoe was die periode in de gevangenis voor jou als moeder?
Bettina: ‘Het klinkt misschien gek, maar ik was opgelucht. Hij was in ieder geval véilig. In de tijd daarvoor heb ik me continu zorgen gemaakt. Ik had slapeloze nachten. Ik denk dat als mijn zoon niet was opgepakt, hij er misschien niet meer was geweest. Dus je kunt je voorstellen hoe blij ik ben. Hij is er nog. In de gevangenis heeft Sven zeg maar ‘het licht gezien’. Het is een eye opener voor hem geweest. Hij besefte dat als hij zo door zou gaan, hij gewoon opnieuw gepakt zou worden. ‘Dit wil ik niet’, zei hij tegen zichzelf. Hij heeft het daar hartstikke goed gedaan. Hij heeft drie diploma’s gehaald, een record. Hij heeft op de groep geholpen met van alles. En hij heeft heel veel gesport, hij is echt een brede kerel geworden.’
Daarna kwam hij op Antonius. Hoe ging dat?
Bettina: ‘Wij waren vooral blij dat het dichterbij was: het is maar een half uur met de auto, dus ik kon vaak naar hem toe. Ik mocht komen wanneer ik wilde, als ik het maar even aangaf. Zodra Sven naar buiten mocht, zijn we gaan wandelen in het bos. Het is een mooi bosrijk gebied daar. Hij mocht ook al snel zijn vrijwilligerswerk weer oppakken. En later kwam hij in de weekenden naar huis. In het begin stond ik wel te kijken van de ‘JouwZorg’-methode, waarin je meer samen gaat beslissen. Maar ik vond het wel beter.’
Waarom vond je het beter?
‘Omdat Sven bijvoorbeeld zelf zijn mentor kon kiezen. Dat vond ik hartstikke mooi, dat hij iemand kon kiezen met wie hij een klik voelde. Dat vind ik heel belangrijk. Hij mocht ook zijn eigen JIM kiezen: dat werd zijn opa. Die is er altijd voor hem geweest, vanaf zijn geboorte. Toen hij op Antonius zat, haalde opa hem soms op om samen uit eten te gaan. Dat dat mocht en kon, was heel fijn.’
‘Pas als je je geliefd voelt, ga je je ook zo gedragen. Dan krijg je vertrouwen. Dan ga je stappen zetten omdat je zelf ook vindt dat je iets waard bent. Je moet het echt samen doen.’
Horizon wil graag ouders zoveel mogelijk betrekken. Is dat gelukt?
‘Ja. Wij zijn als familie overal bij betrokken. Dat is heel belangrijk en fijn, want dan zit je toch prettiger thuis. Ik voelde me serieus genomen als moeder. Er werd naar mij geluisterd. En er werd me gevraagd hoe we het zo goed mogelijk konden aanpakken. Ook naar mijn ouders werd geluisterd: die zijn echt onderdeel van ons gezin. Dan liepen we met de gezinscoach gewoon even door naar hun huis en gingen we daar verder in gesprek.
Op een gegeven moment werd ik gevraagd om een ‘krachtenpresentatie’ te houden voor mijn zoon en een groep professionals. Mijn moeder had een grote lijst bij de kringloopwinkel gehaald en daarin heb ik een fotocollage gemaakt. In het midden plakte ik een foto van mijn zoon en daaromheen foto’s van zijn familie en van de dingen die hij graag doet. Ik had woorden en zinnetjes als ‘dit kan je’ en ‘wij helpen je graag’ uit de Libelle en het Ikea-blad geknipt en die tussen de foto’s geplakt.
In een van die tijdschriften stond het zinnetje ‘ik ben blij dat ik hem terug heb’. Toen ik dat uitknipte, werd ik echt emotioneel omdat ik besefte dat ik hem echt kwijt had kunnen raken. En hoe blij ik ben dat ik hem terug heb.’
‘Hij mocht ook zijn eigen JIM kiezen: dat werd zijn opa. Die is er altijd voor hem geweest, vanaf zijn geboorte’
Hoe gaat het nu met Sven?
Bettina: ‘Goed. Hij heeft in korte tijd heel veel stappen kunnen zetten. Hij heeft keihard aan zichzelf gewerkt. Bijna een jaar geleden zat hij nog vast, en nu woont hij bijna op zichzelf, gaat hij een dag per week naar school en werkt hij vier dagen per week in de bouw. Ik ben heel erg trots op hem! Zelf zijn reclasseringsambtenaar is blij met hem.
Om iets terug te doen, ben ik lid geworden van het ouder-expertpanel**. Ik wil graag iets betekenen voor andere ouders. Wat ik ze vooral wil meegeven: laat je kind niet aan zijn of haar lot over. Wij zijn altijd achter Sven blijven staan. Ook toen hij vast zat. Hij is mijn kind en die liefde gaat overal doorheen, ondanks alle ellende die hij ons heeft bezorgd. Pas als je je geliefd voelt, ga je je ook zo gedragen. Dan krijg je vertrouwen. Dan ga je stappen zetten omdat je zelf ook vindt dat je iets waard bent. Je moet het echt samen doen.’
iHUB Expertpanel; in elke regio beslissen ouders mee
In 2015 is Horizon gestart met het opzetten van een Expertpanel: een team van ouders en/of opvoeders van wie één of meerdere kinderen op een zorglocatie verblijven of speciaal onderwijs volgen. We zijn hiermee gestart om inzicht te krijgen in de leefwereld van gezinnen en om meer te kunnen doen met de ervaringen en inzichten van ouders. We laten de Expertpanels meebeslissen over interne vraagstukken, maar ze fungeren ook als ambassadeur bij diverse externe projecten.
Om ouders een nog groter platform te geven, is onze ambitie om binnen twee jaar in iedere regio waar iHUB actief is een Expertpanel te organiseren. Zo wordt de stem van ouders op elke locatie vertegenwoordigd en kunnen ouders de professionals in de regio zo goed mogelijk ondersteunen. Het eerste nieuwe Expertpanel zal komend jaar worden opgezet in Noord-Holland Noord.